Wasili Pietrow

	Nazywam się Wasili Pietrow, koledzy mówią mi „Michał” – takie mam drugie imię. Urodziłem się w 1944 r. w Klimontowie Sosnowieckim, na terenie Zagłębia Śląsko – Dąbrowskiego, gdzie w czasie wojny przebywała rodzina mej Mamy, Heleny z d. Katarzyńskiej i Ojca, Aleksandra. Pod Krakowem, w okolicach Pieskowej Skały do dziś mieszkają krewni mego Dziadka. Po wojnie moi Rodzice pojechali na Ziemie Odzyskane.W Złotym Stoku na Dolnym Śląsku urodził się mój Brat. Tam rozpocząłem też edukację w szkole podstawowej, zaczynając naukę od II klasy. Szkołę średnią ukończyłem w Mielcu, było to Liceum nr 27 na Osiedlu. W tej szkole, na zajęciach pozalekcyjnych, kształciłem swe zamiłowanie do chemii, pod kierunkiem prof. Edwarda Spilarewicza, doskonałego nauczyciela – wychowawcy kilku chemików - olimpijczyków.
Zdjęcie „maturalne” Mielec, 1961
W Mielcu zetknąłem się i związałem z ideami odrodzonego harcerstwa, byłem harcerzem – w XII Drużynie Lotniczej, kilka lat, aż do podjęcia studiów. Z tego okresu pochodzą też moje zamiłowania: zainteresowanie geografią, topografią i fotografowaniem. Oraz Bieszczadami, które znam od 1955 roku. Posiadane umiejętności: Mam zdolności manualne, być może wrodzone, ale na pewno wykształcone pod kierunkiem Ojca i Dziadka – ludzi techniki. Dlatego cechuje mnie łatwość posługiwania się narzędziami, od siekiery i rąbania drewna, do elektroniki i zegarmistrzostwa. Nie obawiam się praktyki, mam skłonność do eksperymentowania, opartą na intuicji, rzetelnej wiedzy i doświadczeniu. Jako laureat dwu Olimpiad Chemicznych dostałem się bez egzaminów na studia na Politechnice Wrocławskiej. Miałem szczęście do nauczycieli; moimi profesorami byli przedwojenni naukowcy ze środowiska Krakowa i Lwowa: małżeństwo Bogusława i Włodzimierz Trzebiatowscy, Jerzy Schröder, Edwin Płażek czy Krzysztof Pigoń, doskonali dydaktycy i świetni praktycy, co mogłem należycie ocenić z perspektywy pracy w przemyśle. Jestem dumny ze swej Uczelni i Wykładowców. Utrzymuję do dziś kontakty z Koleżankami i Kolegami z Wydziału Chemicznego mej Politechniki. W roku 2004 wyróżniony zostałem Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, przyznaną mi przez Jego Magnificencję Rektora. Odznakę wręczył mi, co było nad wyraz sympatyczne, Pan prof. Henryk Górecki w asyście Andrzeja Biskupskiego. Otrzymanie wyróżnienia z rąk przyjaciół to bardzo miłe przeżycie.
		Obóz harcerski. Druh Maciej odpala rakietę. Paliwo: film fotograficzny z nitrocelulozy.

W trakcie studiów zawarłem związek małżeński z Marią Wójcik, polonistką, absolwentką Uniwersytetu Wrocławskiego. Niedawno obchodziliśmy kolejną rocznicę ślubu.

Po ukończeniu studiów, w roku 1969, jako stypendysta KiZPS rozpocząłem pracę w „Siarce”, pracował tu wtedy też mój Ojciec. Z Tarnobrzegiem związany byłem zresztą wcześniej, od lat sześćdziesiątych, bo mieszkała tutaj moja kuzynka, pracująca z mężem w Mokrzyszowie w Fabryce Urządzeń Mechanicznych, a także wujek, brat Mamy, długoletni pracownik siarkowych „Inwestycji”.

Pracę zarobkową w ogóle rozpocząłem jeszcze w trakcie studiów, zostałem zatrudniony na Uniwersytecie Wrocławskim, jako konserwator w domu akademickim. W czasie studiów przeszedłem przeszkolenie wojskowe, w ramach którego uzyskałem samochodowe prawo jazdy. Od 1960 roku posiadam prawo jazdy kategorii A, a od 1965 r. kategorii B.

W 1999 roku uzyskałem w RFN niemieckie prawo jazdy klasy 3, 4 i 5.

Mam umiejętność dość łatwego nawiązywania kontaktów z ludźmi, co znakomicie ułatwia mi życie.

W Machowie odbyłem staż w Laboratorium Badawczym Zakładu Doświadczalnego, potem pracowałem w służbie ochrony środowiska, a następnie w fabryce kwasu siarkowego. Żona – absolwentka filologii polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego znalazła pracę w Technikum Rolniczym.

W bardzo trudnym okresie, w 1981 r. powierzono mi stanowisko Prezydenta Miasta Tarnobrzega, na którym pracowałem 4 lata, po czym powróciłem do „Siarkopolu”, na powrót do „chemii”. Cały czas, poza półtorarocznym pobytem (lata 1989-90) „na eksporcie” w Republice Federalnej Niemiec, przy uruchamianiu ekologicznej fabryki kwasu siarkowego w bawarskiej Elektrowni Arzberg, pracuję w tarnobrzeskim przemyśle siarkowym. W latach 1998 ÷ 2006 byłem radnym Rady Miasta Tarnobrzega.

Po zakończeniu pracy przez dwie kadencje jako prezes Zarządu Zakładów Chemicznych „SIARKOPOL” Tarnobrzeg sp. z o.o., nadal byłem zatrudniony
w tej Spółce.

W trakcie pracy zawodowej oraz samorządowej nawiązałem liczne kontakty z ludźmi mającymi znaczące pozycje w przemyśle chemicznym, świecie nauki, biznesu, działalności samorządowej, administracji Państwa, przedstawicielami duchowieństwa. Wiele z tych kontaktów trwa do dziś   – jakby na przekór czasowi i przestrzeni.

Po przejściu na emeryturę pracowałem jeszcze rok w prywatnym Przedsiębiorstwie Wielobranżowym „Karabela”.

Szczególnie mnie interesują, jako hobby: historia XIX i XX wieku, elektronika, fotografia, malarstwo, literatura piękna, a jako niezwykłe użytkowe narzędzie – Internet

Wychowaliśmy z żoną dwu synów, absolwentów Politechniki Rzeszowskiej, pracujących obecnie w Krakowie i Sanoku. Mamy już wnuczkę i trójkę wnuków!

Wykształcenie

Pochodzę z rodziny związanej z techniką, tak ze strony matki, jak i ojca. Od dzieciństwa interesuję się mechaniką, elektryką (potem elektroniką), chemią. W szkole średniej uczestniczyłem w trzech Olimpiadach Chemicznych, dochodząc za każdym razem do finału, a dwukrotnie zostałem zwycięzcą olimpiady, mając w ten sposób zagwarantowane przyjęcie na kierunek chemiczny dowolnej uczelni.

Jako absolwent Politechniki Wrocławskiej mam wykształcenie wyższe techniczne, uzupełnione przez studia podyplomowe na krakowskiej Akademii Ekonomicznej.

Najważniejsze moje zdobyte świadectwa i dyplomy przedstawia poniższa tabela.

Okres nauki, kursu; [lata]	Nazwa szkoły, uczelni czy kursu	Uzyskane dyplomy, świadectwa
2006	Szkolenie zorganizowane przez Polską Izbę Przemysłu Chemicznego, Instytut Chemii Nieorganicznej i SITPChem	Zaświadczenie uczestnictwa w seminarium „Szanse i możliwości branży chemicznej w Unii Europejskiej”
2002	Minister Skarbu Państwa	Dyplom złożenia egzaminu dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa
2000	Bureau Veritas Quality International, Oddział Katowice, Polska	Certyfikat uczestnictwa w szkoleniu z zakresu systemu zarządzania środowiskiem
1998	World Environment Center & US Agency for International Development	Certificate of Achievement In Waste Minimization & Energy Conservation
1982	Ośrodek Doskonalenia Kadr Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie	Zaświadczenie o ukończeniu kursu dla naczelników gmin
1978	Techmaszexport, kurs komputerowy w m. Siewierodonieck, b. ZSRR	Certyfikat ukończenia kursu w zakresie teorii i praktyki stosowania przemysłowego systemu komputerowego SM -1, opartego na technologii TTL.
1976 ÷ 1977	Ośrodek Doskonalenia Kadr Ministerstwa Przemysłu Chemicznego w Warszawie	Zaświadczenie o ukończeniu kursu organizacji i zarządzania
1975 ÷ 1976	Akademia Ekonomiczna w Krakowie	Świadectwo ukończenia studium podyplomowego w zakresie organizacji i zarządzania
1961 ÷ 1969	Wydział Chemiczny Politechniki Wrocławskiej	Dyplom ukończenia studiów
1957 ÷ 1961	Liceum Ogólnokształcące nr 27 w Mielcu	Świadectwo dojrzałości
1961	Komitet Główny Olimpiady Chemicznej, Katowice, ul. Mikołowska 26	Dyplom zwycięzcy VII Olimpiady Chemicznej
1960		Dyplom zwycięzcy VI Olimpiady Chemicznej

W ramach studiów odbywałem praktyki zawodowe w następujących zakładach pracy:

• Wrocławskie Zakłady Włókien Sztucznych - 1961 r.

• Zakłady Azotowe Kędzierzyn - 1964 r.

• KiZPS w Tarnobrzegu - 1967 r.

Dodatkowe kursy i studia, wzbogacone doświadczeniami zdobytymi w praktyce dały mi podstawy do kierowania dużymi zespołami ludzi i fabrykami chemicznymi, z zachowaniem coraz ostrzejszych rygorów ekonomicznych i środowiska naturalnego.

Praca zawodowa i społeczna

Nie boję się żadnej pracy! Umiem pracować indywidualnie i w zespołach.

Przebieg mej pracy syntetycznie prezentuje poniższa tabela.

Od	Do	Liczba lat	Miejsce pracy	Stanowisko
III 2009			emerytura
V 2009	V 2010	1	P. W. „Karabela” Sp. z o.o. w Tarnobrzegu	Specjalista ds. Organizacji
IX 2008			Rada Społeczna Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej	członek Rady
X 2006	III 2009	2,5	Zakłady Chemiczne „Siarkopol” Tarnobrzeg	pełnomocnik ds. administracji i kontroli
VII 2003	V 2007	4	Instytut Chemii Nieorganicznej w Gliwicach	członek Rady Naukowej Instytutu
IX 2001	X 2006	5	Zakłady Chemiczne „Siarkopol” Tarnobrzeg	prezes Zarządu – dyrektor naczelny
X 1998	X 2006	8	Rada Miasta Tarnobrzega	radny Rady Miasta Tarnobrzega
X 1990	VIII 2001	11	KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu	kierownik zakładu
I 1989	VIII 1990	1,5	„Polimex-Cekop” Warszawa, budowa eksportowa fabryki kwasu siarkowego w RFN (w Arzbergu)	specjalista techniczny
II 1988	I 1990	1	KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu	zastępca kierownika zakładu ds. produkcji
V 1985	I 1988	3	KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu	kierownik zakładu
V 1981	IV 1985	4	Urząd Miasta Tarnobrzega	prezydent miasta
VII 1974	IV 1981	7	KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu	kierownik zakładu
VIII 1972	VII 1974	2	KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu	zastępca kierownika zakładu
IX 1971	VII 1972	1	KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu	kierownik Laboratorium Ochrony Środowiska
IX 1970	VIII 1971	1	KiZPS „Siarkopol” w Tarnobrzegu	st. inżynier ds. ochrony powietrza
II 1969	VIII 1970	1,5	Laboratorium Badawcze Zakładu Doświadczalnego KiZPS	starszy inżynier
III 1962	X 1964	1,5	Uniwersytet Wrocławski	rzemieślnik

Pracę zarobkową podjąłem po raz pierwszy, wykorzystując swe umiejętności, jeszcze w trakcie studiów, zatrudniony zostałem wówczas na Uniwersytecie Wrocławskim. Większość czasu przepracowałem w tarnobrzeskim Zagłębiu Siarkowym.

Praca na stanowisku prezydenta miasta Tarnobrzega dała mi możność zapoznania się z zasadami organizacji i pracy urzędów administracji, co przydatne było w mej pracy radnego Rady Miasta Tarnobrzega.

Doświadczenia zaś zdobyte za granicą pozwalają na łatwe korzystanie z systematycznego opisu instalacji produkcyjnych wg wzorów i procedur niemieckich (DIN), upraszczającego projektowanie, uruchamianie i eksploatację fabryk. Uruchamiałem bowiem ekologiczną fabrykę kwasu siarkowego, całkowicie zautomatyzowaną i sterowaną komputerem w czasie rzeczywistym. Dla tej fabryki H₂SO₄ surowcem były spaliny z elektrowni węglowej.

Jestem współautorem kilku patentów, paru publikacji i kilkudziesięciu projektów wynalazczych.

W ramach pracy zawodowej w siarkowej chemii osobiście współpracowałem, bądź współpracuję z szeregiem placówek naukowo – badawczych i biur projektów. W szczególności zaliczam do nich: Instytut Chemii Nieorganicznej i „Biprokwas" w Gliwicach, Instytut Nawozów Sztucznych oraz Instytut Upraw, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, Instytut Przemysłu Mięsnego i Tłuszczowego oraz Instytut Badawczy Leśnictwa w Warszawie, nieistniejący już OBR Przemysłu Siarkowego w Tarnobrzegu, poznański Instytut Ochrony Roślin, czy wreszcie rodzimą uczelnię  – Politechnikę Wrocławską.

Od lat utrzymuję kontakty z dyrekcją ukraińskiego Instytutu „GIRCHIMPROM” we Lwowie, wymieniając doświadczenia czy poszukując rozwiązań wspólnych lub zbliżonych tematów z zakresu chemii i ochrony środowiska. Jestem sympatykiem Wyższej Szkoły Zawodowej im. prof. St. Tarnowskiego w Tarnobrzegu, uczestnicząc w miarę możliwości w życiu popularnonaukowym naszej Uczelni. Wizytowałem w ramach wymiany doświadczeń wiele fabryk chemicznych w kraju, a także poza granicami: w Niemczech (Zachodnich i DDR), Czechach, Słowacji, na Węgrzech, Ukrainie, w b. Jugosławii i w USA.

Dodatkowe kursy i studia, wzbogacone doświadczeniami zdobytymi w praktyce dały mi podstawy do kierowania dużymi zespołami ludzi i fabrykami chemicznymi, z zachowaniem coraz ostrzejszych rygorów ekonomicznych i poszanowania środowiska naturalnego.

Praca dla miasta

Za swój obowiązek obywatelski uważam pracę dla swego otoczenia, „małej ojczyzny”, a dla mnie to Tarnobrzeg. Wypływa to z szeroko rozumianego patriotyzmu, w czasie pokoju nie wymagającego skrajnych poświęceń, czy ofiary życia, lecz takiego postępowania, aby pozostało po nas coś dobrego i trwałego. Dla przyszłych pokoleń, naszych dzieci i wnuków.

Ostatecznie – takiego prowadzenia swoich spraw, by ich efekty przynajmniej nie szkodziły dobru ogólnemu. To przecież postawa dostępna każdemu, niezależnie od tego kim jest i gdzie pracuje.
„To nie praca nadaje człowieczeństwo – pochodzi ono od Stwórcy, ale brak pracy człowieczeństwo umniejsza.”
Na konferencji naukowej naszej tarnobrzeskiej Uczelni bardzo mądry wykład o tym wygłosił w r. 2005 ks. prof. dr hab. Stanisław Kowalczyk.

W III i IV kadencji Rady Miasta Tarnobrzega, pracowałem w Komisji Techniczno – Inwestycyjnej Rady Miasta oraz „prezydenckiej” Komisji Bezpieczeństwa i Porządku.

W przeszłości, od maja roku 1981, aż do kwietnia 1985 r. miałem zaszczyt pracować na stanowisku Prezydenta Miasta. Praca na rzecz społeczeństwa w warunkach stagnacji gospodarczej, kłopotów w zaopatrzeniu, reglamentacji podstawowych towarów, systemu kartkowego była niezwykle trudna i odpowiedzialna.

Uważam, że udało mi się, wraz ze współpracownikami z urzędu Miasta, kierownikami innych jednostek w mieście sprawiedliwie i sensownie podzielić skąpe przydziały i skrócić upokarzające kolejki. W ramach istniejących możliwości ułatwialiśmy wtedy życie ludziom; to u nas, w Tarnobrzegu uproszczono sprzedaż mięsa, głównego towaru objętego rozdzielnictwem.

W sytuacji braków w zaopatrzeniu w żywność dokonaliśmy w Tarnobrzegu bezprecedensowego powiększenia areału ogrodów działkowych. By można było mieć, przy minimum chęci i kosztów, choć własne warzywa.

Sądzę, że w tamtych realiach zadaliśmy w naszym tarnobrzeskim zespole egzamin z rzetelnego i uczciwego wypełniania swoich obowiązków wobec ludzi, jednak w takich warunkach wolałbym już nigdy nie pracować.

Prowadziliśmy siłami Urzędu Miejskiego szeroko zakrojone, przy dużym wsparciu KiZPS „Siarkopol” i TPBP, prace planistyczne przygotowujące tereny pod budownictwo mieszkaniowe, indywidualne i spółdzielcze. Efekty – to osiedla: „Zakrzów – Piaski”, „Bogdanówka”, zabudowa wschodniej części ul. Kopernika oraz „plomby” w różnych punktach Tarnobrzega.

Nawet udało się przenieść dwie reduktorownie gazu i w ten sposób uzyskaliśmy teren pod dwuklatkowy blok mieszkalny na Serbinowie oraz pod bank  – obecnie BGŻ przy ul. Wyspiańskiego. To wynik mej osobistej koncepcji, opartej o analizę tras podziemnych rurociągów i gazociągów, i zasługa sandomierskich „gazowników”, którzy w lot zaaprobowali i zrealizowali koncepcję.

Skromność środków nie pozwalała na szeroki front robót, ale z pomocą „siarkowego” wicewojewody J. Misiaka udało się uzbroić Osiedle „Wystawa” – które po przesunięciu kopalnianej strefy ochronnej znalazło się w centrum miasta.

Dokonaliśmy z tarnobrzeskimi władzami oświatowymi i przy nieprawdopodobnym zaangażowaniu nauczycieli nie lada wyczynu – 100% realizacji postulatu o objęciu wszystkich dzieci wychowaniem przedszkolnym. Do dziś wzorem może być przedszkole przy ul. Sokolej, w budynku b. Miejskiego Komitetu PZPR.

Przykładnie oceniam ówczesną pracę miejskich przedsiębiorstw: PGKiM oraz PEC. Bo co to były za czasy! Kto dziś pamięta „zimę stulecia”, brak węgla i spalanie trocin z chmielowskiego tartaku na rusztach kotłów typu OR nieistniejącej dziś ciepłowni nr 1?

Mam satysfakcję z tego, że po mnie pozostało sporo materialnych pamiątek, nie zawsze zresztą widocznych. Przykładowo, uporządkowanie gospodarki wodą pitną w mieście wymagało np. zmiany średnic armatury czy rurociągów, nawet wykonania dodatkowych połączeń; tak było w osiedlu Piastów czy w ul. Kurasia. (prac dla gospodarki wodno-ściekowej było o wiele więcej; w Studzieńcu, na trasach przesyłowych i w mieście.) Roboty te pozostały pod ziemią, ich zakres znają tylko pracownicy PGK. A każdy metr rury, zasuwę, zawór trzeba było wywalczyć. Nieocenioną pomoc miałem ze strony „macierzystego” Siarkopolu kierowanego wówczas przez śp. Dyrektora Jana Klimka, niezwykle zaangażowanego w pomoc dla miasta.

Efekt – miastu przestało brakować wody.

Dla mieszkańców naszego rozległego przecież miasta uruchomiono w czasie mej kadencji – w skrajnie niekorzystnych warunkach (bez zaplecza i w zimie) autobusową komunikację miejską.

Uczestniczyłem w zapoczątkowaniu inwestycji dla instytucji z terenu miasta: rozbudowy szpitala, budowy sądu, banków. Pamiętam dobrą współpracę z KiZPS w pozyskiwaniu terenów pod budownictwo mieszkaniowe. Sądzę, że w tamtych realiach zadaliśmy w naszym tarnobrzeskim zespole egzamin z rzetelnego i uczciwego wypełniania swoich obowiązków wobec ludzi, jednak w takich warunkach wolałbym już nigdy nie pracować.

Nie da się zapomnieć współpracy w duchowieństwem Tarnobrzega – to nie tylko zbudowane od zera kościoły na Serbinowie, w Mokrzyszowie i przy ul. św. Barbary. To czasem długie rozmowy o sprawach najwyższych, do których przychodziło się odwoływać przy omawianiu sposobów pomocy ludziom. Przeor u oo Dominikanów, śp. Wawrzyniec Wawro, księża: śp. Karol Jendyk z Wielowsi, Michał Józefczyk z Serbinowa, Józef Dziadosz z Mokrzyszowa – wielokrotnie wspierali radą, pomocą czy dobrym słowem poczynania dla dobra, albo ulżenia ciężkiej doli mieszkańców. A nawet – po latach usłyszałem dobrą ocenę od jednej z Sióstr Służebniczek z Mokrzyszowa... Staropolskie „Bóg zapłać!”

Uzyskane dla dobra Miasta i mieszkańców efekty – to wynik współpracy bardzo wielu ludzi, to praca zespołowa, tak sterowana, by przy możliwie najniższym koszcie uzyskać satysfakcjonujące skutki. Tak, jak rzecze nauka o organizacji i zarządzaniu…

A obecnie? Pracując aż do emerytury w „Siarce”, pośrednio też pracowałem na rzecz Miasta – zaplecza dla „Siarkopolu”. I z dumą witałem na uroczystym odsłonięciu pomnika Pana Profesora Stanisława Pawłowskiego (odkrywcy naszej siarki) „starą gwardię” siarkowców, legendarnych dyrektorów, naszego wicewojewodę i mnóstwo koleżanek i kolegów!

W 2009 roku startowałem, jako bezpartyjny ale o poglądach lewicowych – z list SLD, w wyborach do Parlamentu Europejskiego, zaś w 2010 – do Rady Miasta Tarnobrzega. Niestety bez skutku. Sam niezły (liczbowo) wynik głosowania nie wystarczył do uzyskania mandatu.

Ale to nic, Pozostało mi czyste sumienie, zadowolenie z tego, co robiłem. I przyznana w 2012 r. odznaka „Zasłużony Tarnobrzeżanin”.

Wręczona przez Władze Miasta w znakomitym towarzystwie.

Za moją pracę otrzymałem różne wyróżnienia i odznaczenia. Najbardziej znaczące z nich prezentuję poniżej:

Lp.	Nazwa, klasa	Nadający		Rok nadania
		Nazwa organu nadającego	Siedziba
1	Srebrna Odznaka Honorowa Związku Zawodowego Chemików	Zarząd Główny ZZChem	Katowice	1975
2	Brązowa Odznaka "Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego"	Prezes RM na wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych	Warszawa	1976
3	Odznaka Zasłużonego Działacza Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa	Zarząd Główny SITG	Katowice	1978
4	Brązowy Krzyż Zasługi	Rada Państwa	Warszawa	1979
5	Odznaka "Zasłużony dla SIARKOPOLU"	Konferencja Samorządu Robotniczego + Dyrektor	Tarnobrzeg	1980
6	Złota Odznaka Honorowa Związku Zawodowego Chemików	Zarząd Główny ZZChem	Katowice	1980
7	Srebrna Odznaka Honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej	Rada Główna NOT	Warszawa	1981
8	Złoty Krzyż Zasługi	Rada Państwa	Warszawa	1984
9	Odznaka "Zasłużony dla Miasta Tarnobrzega"	Miejska Rada Narodowa w Tarnobrzegu	Tarnobrzeg	1985
10	Brązowy Medal "Za Zasługi dla Pożarnictwa"	Zarząd Główny Zw. Ochotniczych Straży Pożarnych	Warszawa	1985
11	Srebrna Odznaka "Za zasługi dla Przemysłu Chemicznego"	Minister Przemysłu	Warszawa	1988
12	Odznaka i tytuł "Racjonalizator Produkcji"	Dyrektor KiZPS "Siarkopol"	Tarnobrzeg	1988
13	Brązowy Medal Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego	Prezes CSRG S. A.	Bytom	1998
14	Złota Odznaka Zasłużony dla Związku Zawodowego Górników w Polsce	Zarząd Główny ZZG	Katowice	2002
15	Odznaka "Za Zasługi dla Polskiego Związku Działkowców"	Rada Krajowa PZD	Warszawa	2004
16	Złota Odznaka Politechniki Wrocławskiej	Rektor Politechniki Wrocławskiej	Wrocław	2004
17	Srebrny Medal Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego	Prezes CSRG S. A.	Bytom	2005
18	Odznaka „Zasłużony Tarnobrzeżanin”	Prezydent Miasta	Tarnobrzeg	2012

Ano emerytura.

Mam dużą satysfakcję, gdy ludzie, którzy ileś tam lat temu zetknęli się ze mną, czy pracownikami kierowanego przeze mnie Urzędu Miasta, teraz,
w zupełnie innych warunkach, uśmiechają się przy spotkaniu. Niczego przecież nie oczekują...

Podobnie cenię sobie uśmiech przyjaciół, kolegów, znajomych spoza naszego grodu. W końcu tyle kontaktów utrzymywałem, zjeździłem trochę okolic….

Ale życie chyba jakoś eliminuje uśmiech na twarzach wokół nas. Może się mylę?

Za te uśmiechy, czy dobre słowo – serdeczne dzięki!

Utrzymuję kontakty z Przyjaciółmi, wertuję dokumenty. Czasem wyjadę na spotkanie Chemików Nieorganików.

Ponieważ dość nieźle współpracuję z komputerami, pomagam, w miarę potrzeb żonie w pracach na rzecz Uniwersytetu Trzeciego Wieku. To szlachetna organizacja. Ile doświadczenia, umiejętności, wiedzy, wewnętrznej dyscypliny i odpowiedzialności zawiera potencjał intelektualny Seniorów – nie jest w stanie pojąć większość ludzi młodych...

Same dobre chęci nie wystarczają. Trzeba jeszcze chcieć i umieć!

Wasili Pietrow, Tarnobrzeg 2013